Jak mówił podobno pan Pasek, „cnotliwa żona to męża korona”,
ale z tej mądrości Sarmatów nie
skorzystał niezbyt mądry za to niezbyt
cnotliwy pan poeta rewolucyjno romantyczny Broniewski Władysław. Upatrzył sobie na jakiejś rewolucyjnej wieczorynce
Janinkę Kunig z Kalisza po siedmiu klasach szkoły podstawowej aspirującą
do jakichś kursów artystycznych i do wolnej
miłości.
On był „szlachcic z
herbem”: Broniewscy pieczętowali się herbem Lewart a rodzina matki Zofii czyli Lubowidzcy – herbem Topacz ( czasem
używano: Kopacz). Ze strony matki dalecy
przodkowie sięgnęli najwyższych urzędów.
Ale w tym rodowym jabłku Lubowidzkich trafiły się naprawdę
wstrętne robaki: Zofia z Lubowidzkich Broniewska miała poprzez ojca Antoniego Adriana i
dziadka Franciszka – pradziadka
Antoniego Modesta Lubowidzkiego i pra -pradziadka Michała Lubowidzkiego
( 1702-1742).
A ów Michał Lubowidzki miał brata Stanisława podczaszego inowłodzkiego, któremu trafił się wyjątkowo
utalentowany (do wszystkiego) synalek
Stefan.
Stefan Lubowidzki ur.
około 1740 r. ma hasło nawet w ruskiej wiki i nie bez powodu. W 1771 r.
został adiutantem samego Króla Stanisława Augusta
Poniatowskiego a od 1777 r. brygadierem
III Brygady Kawalerii Narodowej w Dywizji Ukraińsko –Podolskiej a w 1792 r. awansował na generała lejtnanta i
komendanta garnizonu warszawskiego.
Zaś w 1793 r. służba Ojczyźnie mu się
znudziła i przeszedł na służbę rosyjską
( z zachowaniem stopnia generała – porucznika jako „dowódca dywizji
ukraińskiej” a w okresie 3.12. 1796 – 28.10.1797 – był szefem Nieżyńskiego Pułku „kirasjerskiego” –
Kozaków. Za zdradę otrzymał 6 maja 1793 r. order Świętego Aleksandra Newskiego.
Takiego przodka, choć dalekiego ma nasze dobro narodowe poeta Broniewski, co się potrafił odnaleźć w "Czerwonym Sztandarze" i w komunistycznej poezji PRL.
A to jeszcze nie koniec historii Lubowidzkich", z serii "niedaleko pada jabłko od jabłoni".
W listowiu drzewka genealogicznego rodziny Lubowidzkich pojawiają się dwie
zupełnie diaboliczne postacie: Mateusz Lubowidzki ur. 1789 , który był senatorem Królestwa Kongresowego a z nominacji
generała Zajączka - wiceprezydentem Warszawy od roku 1817.
A następnie z nadania Nowosilcowa został szefem policji warszawskiej, bardzo
gorliwym w zbieraniu informacji o
nastrojach. Meldunki składał bezpośrednio księciu Konstantemu i w końcu ostrzegł go przez powstaniem i umożliwił ucieczkę. Na drugą nóżkę był członkiem loży masońskiej Astrea i jej reprezentantem w Wielkim Wschodzie Narodowym Polski , którego
szefem był generał Wojska Polskiego Aleksander Rożniecki, kumpel Nowosilcowa.
Ówże Mateuszek policmajster miał braciszka Józefa Lubowidzkiego ur. 1788 r., bardzo dobrze urządzonego na stanowiskach
marszałka Sejmu Królestwa Polskiego, członka Rady Stanu Królestwa Kongresowego w 1830 r. a w końcu
wiceprezesem Banku Polskiego do roku
1842, kiedy to wykryto jego nadużycia (
i jego wspólnika Henryka Łubieńskiego) , za co dostał wyrok 4 lat więzienia , ale wstawił się
za nim sam Paskiewicz ( w końcu braciszek Mateuszek uratował głowę księcia Konstantego) i nie
poszedł siedzieć tylko „wyjechał na zesłanie”.
Był on wychowankiem Korpusu Kadetów
a na drugą nóżkę udzielał się w loży Astrea i był w roku 1819 – pieczętarzem Wielkiego Wschodu Narodowego Polski. Aż w 1821 r. car Aleksander pozamykał te
masońskie kramiki.
Piszę o tym dlatego, że
to fascynujące, jak mało czasu i energii poświęca się na badania genealogii kultowego poety a zamiast tego historycy literatury rozwodzą się nad
jego skomplikowanym życiem erotycznym, które było w sumie proste:
dużo i szybko.
Ale po serii szybkich zdobyczy nasz szlachecki
romantyczny poeta trafił na kobietkę w swoim guście. Była to wnuczka młynarza a córka elektryka, który miał w latach 30-tych po
powrocie z Argentyny pracować w Zjednoczeniu Elektrowni Okręgu Radomsko – Kieleckiego.
Tatko panny Janiny Kuniżanki (takim nazwiskiem podpisywała przed wojną artykuły do „Płomyka”) nazywał się Kunig Oskar Hugon i w biografiach – Janiny Broniewskiej, żony Władysława – nie jest wymieniany.
Tatko panny Janiny Kuniżanki (takim nazwiskiem podpisywała przed wojną artykuły do „Płomyka”) nazywał się Kunig Oskar Hugon i w biografiach – Janiny Broniewskiej, żony Władysława – nie jest wymieniany.
Szczególnie ciekawe jest to, że nie interesuje się nim ani
Muzeum Żydów Polskich „Polin”, ani Centrum Badań nad Zagładą Żydów UW ani ŻIH.
Zainteresował się nim za to mieszkaniec
Przedborza, pan Wojciech Zawadzki ,
założyciel i wydawca strony
internetowej Przedborskiego Słownika
Biograficznego oraz w jednej osobie: redaktor, autor biogramów i fotografii. Pan Wojciech Zawadzki jest podpułkownikiem
WP, muzeologiem i historykiem wojskowości oraz
autorem artykułów o dziejach Przedborza.
No i jak się
zainteresował to ustalił, że tatko
towarzyszki Janiny Broniewskiej autorki
słynnego dzieła „O człowieku, który się kulom nie kłaniał” (lektura
szkolna) a wcześniej – działaczki
Związku Patriotów Polskich i
wiceprezeski Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację -
w chwili wkroczenia do
Przedborza niemieckiego okupanta - natychmiast przypomniał sobie swoje
niemieckie pochodzenie i zrobił się w stosunku do Polaków a zwłaszcza
do Żydów – wyjątkowo nieprzyjemny.
W dniu 10 stycznia 1940 r. władze okupacyjne mianowały go Stadtkommissarem Przedborza (komisarz miasta). Urzędujący „od polskich czasów” burmistrz Przedborza Konstanty Kozakiewicz – został podporządkowany Oscarowi Kunigowi.
W dniu 10 stycznia 1940 r. władze okupacyjne mianowały go Stadtkommissarem Przedborza (komisarz miasta). Urzędujący „od polskich czasów” burmistrz Przedborza Konstanty Kozakiewicz – został podporządkowany Oscarowi Kunigowi.
W dniu 15 marca 1940 r. Oscar Kunig powołał do
życia – getto w Przedborzu, które wraz ze zwierzchnością nad gminą żydowską
tego miasta - podlegało wyłącznie jemu
jako „władzy niemieckiej”.
Jak pisze autor pan Wojciech
Zawadzki Oscar Kunig :”… był hochsztaplerem usiłującym dorobić się
na nieszczęściu innych. Robił interesy na rozbiórce wypalonych
przedborskich kamienic, przywłaszczał sobie mienie żydowskich mieszkańców,
nakładał na Żydów kilka kontrybucji.
Jedną z większych jego afer był pomysł odbudowy spalonego
Przedborza, jako niemieckiego miasta z nadpilicznymi bulwarami „jak
w Buenos Aires”. Usiłował na ten cel uzyskać dotację w wysokości
5 000 000 zł, podczas gdy gubernator przeznaczał 30 000 zł.
Sprawca licznych przestępstw gospodarczych i kryminalnych, zwłaszcza
w odniesieniu do ludności żydowskiej. Podobno posiadał kilka
paszportów z różnych państw i nie zdążył z nich skorzystać.
Aresztowany wraz ze swoim współpracownikiem Zygmuntem Jankowskim
przez gestapo na podstawie donosu volksdeutscha Gutscha 5 VII 1940 r. Najpierw osadzono
ich w Areszcie Miejskim w Radomsku, a następnie zesłano
do Koncentrationlager Auschwitz.
Kunig otrzymał nr obozowy 8527. Tam zmarł w kwietniu
1941 r ….”.
Jego kumpel w interesach w Argentynie niejaki
Maksymilian Szymański z Końskich , w
czasie okupacji wstąpił do Związku Walki Zbrojnej – został rozpoznany jako
agent Gestapo i skazany na śmierć. Wyrok wykonano w 1942 r.
Pan Wojciech Zawadzki zadaje publicznie pytanie o możliwe
przedwojenne związki Oscara Kuniga i Maksymiliana Szymańskiego – z niemieckim
wywiadem.
Ciekawe, że na stronie internetowej Wirtualny Sztetl
Muzeum Historii Polskich Żydów „Polin”
na temat getta w Przedborzu znajduje się taka oto krótka notka: ”… Wiosną 1940 r. naziści utworzyli w
Przedborzu getto, zlokalizowane w obrębie ulic:
Częstochowskiej, Trytwy, Leśnej. Zamknięto w nim około czterech i pół
tysiąca osób, w tym także przesiedleńców z innych miejscowości. Duże
zagęszczenie, brak odpowiedniej infrastruktury sanitarnej i niewystarczające
racje żywnościowe przyczyniały się do epidemii i wysokiej śmiertelności.
Mieszkańcy getta byli zmuszani do prac na rzecz okupanta. Wielu zginęło w
doraźnych egzekucjach. Likwidacja getta
nastąpiła w październiku 1942 r. - Żydzi zostali deportowani do Radomska, skąd
później trafili do komór gazowych obozu w Treblince…”.
Jak Państwo widzą,
wg Wirtualnego Sztetla do Podborza wpadli w 1939 r. jacyś „naziści” i to oni
„utworzyli getto” a nie tatko towarzyszki
Janinki Broniewskiej – Oscar Kunig rodem z Kalisza.
Kiedy Oscar Kunig we wrześniu 1939 r. „powracał do swoich
niemieckich korzeni”,. Jego córka
Janinka Kunig nominalnie jeszcze Broniewska
( rozwód w 1946 r.) także zdradziła Polskę.
Jak pisze Bohdan Urbankowski w swojej książce „Czerwona Msza
czyli Uśmiech Stalina” na stronie 205 tom II :”… Janina Broniewska (…) po najeździe sowieckim poszła na pełną
kolaborację: została inspektorem szkół okręgu białostockiego, potem pracowała z
Bermanem w mińskim „Sztandarze Wolności”, przeszła przez „Nowe
Widnokręgi” i „Polskę Zbrojną , by w PRL redagować „Kobietę” i „Kraj Rad”. Była
politrukiem LWP – jeszcze w 1973 r.
awansowała do stopnia majora…”.
Były małżonek Broniewski usiłował się jakoś odnaleźć we
Lwowie z nową kobietą swego życia i jej córką – i wylądował w kolaboranckim
piśmidle „Czerwony Sztandar”.
Był do tego stopnia zgnojony, że nawet jak
(podobno) podrobili jego podpis pod
apelem czy też uchwałą literatów –kolaborantów o „przyłączenie Zachodniej
Ukrainy do ZSRR” – to się nie obraził. Pisał
wiersze i pobierał gaże aż w końcu Sowieci stracili do niego cierpliwość i go aresztowali.
Ale mimo tego, że był żołnierzem Legionów
i walczył w wojnie 1920 r. – nie został zlikwidowany.
Wyszedł, mimo nieprzyjemnych przygód w sowieckich kazamatach
– żywy i po pobycie w Armii Andersa – wrócił do złotej klatki w PRL, gdzie katowali go przymuszaniem do pisania wiernopoddańczych,
kłamliwych wierszy, a on cierpiał w willi na Saskiej Kępie i cierpienie zalewał
lekko wódką jednakowoż pod zakąskę.
Skończyło się to
wszystko jak najgorzej, bowiem, jak napisaliśmy na początku, rozwiązłość byłej
żony Janinki, zabawna i atrakcyjna w dawnych czasach „potwornej sanacji” i
wspierająca „notowania rodziny” w czasach LWP, kiedy to została „frontową żoną” generała
Bukojemskiego, co to „wybrał z Berlingiem życie” i nie skończył w dołach katyńskich
- przestała być zabawna po roku 1945, kiedy podstarzała „carowa komunistycznej literatury warszawskiej”
dalej rozdzielała swoje wdzięki, teraz raczej
„pod grozą zatrzymania kariery literackiej” różnych literatów
aspirujących i coraz młodszych.
Nowoczesna córka, komunistka ideowa zresztą, nie była dostatecznie postępowa, aby zrozumieć zdradę matki i zmarła w tajemniczych okolicznościach. Niewykluczone jest samobójstwo.
Nowoczesna córka, komunistka ideowa zresztą, nie była dostatecznie postępowa, aby zrozumieć zdradę matki i zmarła w tajemniczych okolicznościach. Niewykluczone jest samobójstwo.
I dla osieroconego ojca zaczęło się piekło na ziemi.
Zapewne nie pamiętał już liścików żartobliwych pisanych do narzeczonej
i kochanki zarazem w 1926 r. o
„problemie z jedną taką, co to nie chce jechać do Poronina”, czyli nie chciała
dokonać aborcji – jego dziecka. Było to
tuż przed ich ślubem. Pośmiali się i pożartowali a nieszczęsna dziewczyna
„pojechała do Poronina” i „problem zniknął”.
Takie to były zabawy i żarty młodych , wyzwolonych obyczajowo – rewolucjonistów
w czarnych czasach sanacji. No ale jak
mamusia przespała się z chłopakiem córki, też komunistki i też mężatki, zaczęły
się schody, bo dziewczyna nie mogła zrozumieć, że literat
Czeszko Bogdan też chciał „tylko popchnąć karierę”.
I pomyśleć, że Janina Kunig Broniewska , córka niemieckiego kolaboranta
i sama zdrajczyni o kolaborantka, tym razem sowiecka oraz batalionowa markietanka – zaprojektowała Orła Białego – na godło PRL. Czy może być jakieś dno takiej hańby narodowej???
Ostatnio pojawił się wniosek o
powrót do Orła Białego z krzyżem za to bez tych pięcioramiennych
gwiazdek w skrzydłach. Co zrobi władza? Czy będzie bronić resztek
koncepcji Janinki Broniewskiej sowieckiej kolaborantki i córki niemieckiego
zbrodniarza wojennego? Już kupuję chipsy
i colę, żeby popatrzeć na te wykręty i obronę „tego, co jest”.
A teraz z innej beczki ale też w obszarze „białych plam”.
Historię Polski na swój sposób uporczywie usiłuje przestawiać
pan profesor Grabowski, co to jest autorem rozdziału o powiecie węgrowskim w wielkim
dziele pt. „Dalej jest noc”.
Okazuje się, że do żywego zraniły go zarzuty
profesora historii w I Liceum Ogólnokształcącym
im. Adama Mickiewicza w Węgrowie pana Radosława Jóźwiaka, który rozniósł na strzępy tzw. dokonania naukowe profesora Grabowskiego w
kwestii rzekomego uczestnictwa na masową skalę Polaków w eksterminacji a zwłaszcza
rabunku Żydów w Węgrowie w czasie niemieckiej okupacji.
Na portalu www.okopress.pl
profesor Grabowski popełnił w dniu 16 czerwca 2018 r. artykuł pt. „Zaczyna się negacja
świadectw Zagłady. „Nie wierzę w ani jedno słowo tego Żyda”. Z długiego
artykułu uczonego profesora można wysnuć niesłuszny wniosek, że postawą jego słynnych „odkryć” była książka wydana w 1991 r. w USA przez niejakiego Szragę
Fajwela Bielawskiego pt. „Last Jew from Wegrow”. (Ostatni Żyd z Węgrowa”). Pan profesor Gra bowski się poświęcił
i przetłumaczył ją na język polski i została
ona wydana w 2015 r.
A w artykule cytuje co prawda zarzuty profesora
Jóźwiaka wobec kilku znaczących nieścisłości
lub konfabulacji owego „ostatniego Żyda z Węgrowa” pana Bielawskiego, ale – nie
usiłuje ich obalić.
Tylko „przytacza świadectwa wielu świadków” i od nowa powtarza zarzuty wobec np. polskich strażaków,
które zostały obalone, bo się okazało, że po wojnie sąd skazał tylko jednego strażaka.
Zarzuty pana profesora Radosława Jóźwiaka wobec nieścisłości lub konfabulacji Bielawskiego
, które zraniły ego profesora Grabowskiego
są następujące:”…
1.
o ciężarówkach, na które w dniu likwidacji getta miano
ładować Żydów. “Ile musiałoby być owych ciężarówek, aby ich załadunek trwał
przez cały dzień?” – dziwi się węgrowski historyk “Według moich obliczeń co
najmniej 200, przy założeniu, że na jednej zmieści się ok. 40 osób”. No a tyle
ciężarówek przecież w Węgrowie wówczas nie było.
2.
Bielawskiemu myli się kierunek wywózki,
3.
błędnie identyfikuje ojca jednego ze swoich sąsiadów,
4.
myli się pisząc o tym, że ktoś się ukrywał na trzecim
piętrze domu, bo na rynku węgrowskim dom mają dwa piętra,
5.
nie ma racji pisząc o “piecach Treblinki” bo – na
jesieni 1942 r – ofiary Treblinki jeszcze zakopywano, a nie palono.
Ale tego nie dość: Bielawski konfabuluje na całego, bo
- pisze o bracie Polaka, u którego się ukrywał, a tymczasem ów już przed wojną wyjechał za Ocean,
- Bielawski “fałszuje” wiek ukrywającej się obok dziewczynki żydowskiej,
- no i kłamie pisząc o tym, jak to z własnej kryjówki rzekomo widział chłopów, którzy sprzedają kaczki i gęsi. Tymczasem, jak tłumaczy Jóźwiak – parę dni wcześniej niemiecki starosta wydał przecież zakaz handlu drobiem, więc niczego takiego Bielawski nie mógł widzieć.
- Co więcej – ze swojej kryjówki Bielawski nie mógł widzieć deportacji Żydów, bo “przed jego strychem była duża hala, która zasłaniała mu widok większości obszaru rynku”….”.
Pan profesor Grabowski
tylko pro forma zżyma się na zarzuty „prowincjonalnego
amatora”, bo ma je w nosie. Przecież władza nasza kochana dała kilkaset tysięcy złotych dotacji na dalsze bezcenne
„projekty Centrum Badań nad Zagładą Żydów”, które zapewne ułatwią i przyspieszą
tłumaczenie na język angielski dzieła „Dalej jest noc” i szybkiego rozpowszechnienia
go w Izraelu, USA i Kanadzie.
Zapewne pan profesor Jóźwiak
odniesie się do tego artykułu.
A tymczasem pozwolę sobie
przypomnieć prawdziwego Ostatniego Żyda z
Węgrowa , o którym profesor Grabowski i całe to jego Centrum Badań nad Zagładą Żydów, nie mówiąc o Polin, nawet się nie zająkną.
Chodzi o majora Stanisława Szmula Ostwinda, urodzonego w 1899 r. w Warszawie w rodzinie żydowskiej. Walczył w Legionach Polskich m.in. w słynnej bitwie pod Kostiuchówką. W 1920 r. wziął udział w wojnie z bolszewikami. W 1919 r. ukończył szkołę podoficerską w stopniu starszego sierżanta a od 1921 r. służył w Polskiej Policji Państwowej. Awans na przodownika PP otrzymał w 1932 r. i został referentem w Wydziale Personalnym Komendy Policji w Warszawie.
Chodzi o majora Stanisława Szmula Ostwinda, urodzonego w 1899 r. w Warszawie w rodzinie żydowskiej. Walczył w Legionach Polskich m.in. w słynnej bitwie pod Kostiuchówką. W 1920 r. wziął udział w wojnie z bolszewikami. W 1919 r. ukończył szkołę podoficerską w stopniu starszego sierżanta a od 1921 r. służył w Polskiej Policji Państwowej. Awans na przodownika PP otrzymał w 1932 r. i został referentem w Wydziale Personalnym Komendy Policji w Warszawie.
Po kampanii wrześniowej ukrywał się. Od roku 1942 r. był w Narodowej
Organizacji Wojskowej na terenie powiatu łukowskiego, skąd został przeniesiony do
Narodowych Sił Zbrojnych w powiecie siedleckim.
W 1944 r. został awansowany na dowódcę komendy powiatowej NSZ w Węgrowie i 1 czerwca został awansowany do stopnia
majora.
Kiedy weszła Armia Czerwona wraz z enakwede latem 1944 r. – pozostał w konspiracji. W dniu
3 stycznia 1945 r. został aresztowany przez
UB i zawieziony do Otwocka. W trakcie śledztwa był torturowany a przy okazji
wyszło na jaw, że jest Żydem.
I teraz jest najlepsze. Coś ekstra dla profesora
Grabowskiego i jego „prawdy czasu, prawdy ekranu”: oprawcy majora Ostwinda – zaproponowali mu, żeby „przeszedł
na ich stronę”. I „dlaczego zadawał się z
faszystami”.
Major Ostwind odmówił i stwierdził, że pozostanie wierny Polsce i Narodowym Siłom
Zbrojnym, którym złożył przysięgę. Oraz,
że czuje się Polakiem i że tylko Narodowe Siły Zbrojne okazały mu pomoc.
Na taki brak zrozumienia mądrości etapu, towarzysze zafundowali
mu błyskawiczny proces i wyrok jedyny możliwy-
karę śmierci . Proces odbył się 2 lutego
1945 r. a major Ostwind został roztrzelany w dniu 4 lutego 1945 r. Nie ma grobu
do dzisiaj.
Może panowie ministrowie Gowin z tym ministrem od wojska albo
od IPN – uzgodniliby jakieś fundusze, żeby jednak odnaleźć ciało Ostatniego Żyda
z Węgrowa czyli majora NSZ – Stanisława Ostwinda. Rozumiem, że wg standardów Polin, major Ostwind
to może i Żyd „ale nie nasz”, więc będzie trudno.
I może białe plamy z rodowodu szlacheckiego poety rewolucjonisty Broniewskiego zostaną zlikwidowane a posiadanie przez towarzyszkę Broniewską literatkę i projektantkę godła PRL - tatki – niemieckiego kolaboranta też zostanie uwzględnione w jej bogatym życiorysie.
I może białe plamy z rodowodu szlacheckiego poety rewolucjonisty Broniewskiego zostaną zlikwidowane a posiadanie przez towarzyszkę Broniewską literatkę i projektantkę godła PRL - tatki – niemieckiego kolaboranta też zostanie uwzględnione w jej bogatym życiorysie.
W końcu podobno mija 28 lat od obalenia komunizmu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Ostwind-Zuzga
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz